woensdag 10 augustus 2016

10-08-2016 Partir c'est mourir un peu...


Hoe neem je afscheid van kinderen, moeders en vaders van wie je zo veel bent gaan houden in zo korte tijd? Mensen die zo blij zijn met je aanwezigheid en hulp. Die je alles willen geven van het weinige dat ze bezitten. Dat is moeilijk...
Mijn hoofd zit vol met verhalen. Droevige, mooie en heftige verhalen. Mijn lichaam is kapotmoe. 17 dagen achter elkaar gewerkt. Zowel fysiek als mentaal zwaar. Steeds weer energie en enthousiasme meenemen naar een werkdag in het kamp. Een opgave? Nee, dat was het nooit. Het was bijzonder. Indrukwekkend. En vooral heel liefdevol. Ik heb waanzinnige mensen ontmoet:
Jetty van Wijlen en Corien Tiemersma. Drijvende krachten achter BRF in Malakasa, die steeds weer nieuwe vrijwilligers ontvangen en wegwijs maken. Thnx!
Arianne Stroober, een prachtig en puur mens. Die mij met haar liefde voor de wereld steeds weer voorleefde.. dank! ❤️
Patricia van Turnhout, mijn reis-, lach-, huil-, en klaagmaatje! Never forget!!
Sarah Froggatt, we had some times dear...
In my heart you are! 
Maar.. echt afscheid nemen, was het van alle meisjes, jongens, vrouwen en mannen van het kamp. De bewoners. Voor wie er geen vertrekken is na tweeëneenhalve week. Voor wie er maanden van hoop, verdriet en uitzichtloosheid wacht. De vluchtelingen. Hen zal ik misschien nooit meer terugzien...
Terwijl zij mij hebben geleerd dat liefde, warmte en een goed hart ook in de meest afschuwelijke omstandigheden het antwoord zijn.
Het afscheid? We huilden allemaal en we waren allemaal blij.
Blij met elkaars liefde... 
Qalb ❤️

dinsdag 9 augustus 2016

09-08-2016 Geen Ouders...

Meet Somaya
Somaya is twaalf jaar oud. Met haar broertjes van twee en acht en haar zus van zestien woont ze samen in een tent.
Geen ouders? Nee, geen ouders..
De vader en moeder van het gezin besloten te vluchten uit een klein dorp in Afghanistan omdat de pubermeisjes uit het gezin, door de overheersing van de Taliban in het dorp, niet meer onbegeleid naar buiten konden. Ook mochten ze niet meer naar school en werd het dorp geteisterd door de Taliban strijdkrachten. 
Bij het aan boord gaan op de illegale boot, ging het mis. Het gezin werd gesnapt door de douanepolitie. Vader en moeder werden gedeporteerd naar hun dorp. De kinderen echter werden zo snel mogelijk, met behulp van andere vluchtelingen, aan boord van het bootje gezet. 
De situatie is nu dus als volgt: alle vier de kinderen zijn alleen reizende minderjarige vluchtelingen geworden. Ouders zitten vast in Afghanistan. Er is geen kans op hereniging in de nabije toekomst. Want de ouders hebben geen geld voor het nogmaals bij een smokkelaar 'boeken' van een overtocht. 
De kinderen wonen al maanden samen in de tent. De twee meisjes zorgen zo goed en zo kwaad als het gaat voor de broertjes. Reza, het broertje van acht is aan het ontsporen. Somaya verloor haar kind zijn...

maandag 8 augustus 2016

08-08-2016 Vluchtelingen-Engels


Werken met vluchtelingen uit Afghanistan brengt vanzelfsprekend een taalbarriere met zich mee. Ik spreek geen Farsi, zij nauwelijks Engels. Toch is communicatie van wezenlijk belang. Je wilt jezelf begrijpbaar maken, een band opbouwen met mensen in een korte tijd, vertrouwen winnen.
Dus neem je als vrijwilliger je toevlucht tot wat we onder elkaar het 'vluchtelingen Engels' hebben gedoopt. Een totaal versimpeld taaltje van zelfstandig naamwoorden, de bekendste werkwoorden en ondersteuning door gebarentaal. 
Masters van het 'vluchtelingen Engels' zijn de kinderen! Zij hebben zich binnen no time de zwaar benodigde minimale woordenschat eigen gemaakt om te kunnen communiceren. Waarbij hun doel erg vaak is: krijgen wat ik wil.. 
De meest voorkomende vocabulair in het kamp (vanuit zowel de kinder- als de vrijwilligerskant): 
Excuse me
Teacher teacher!
You help me?
Is no good
Please, come, 
Yes, go, go!
Please, no touch
No fight in school!
You fight? You go!
Is brother/sister/mother?
Where ....? (Naam naar keuze)
No here?
...is tent. ... is walk. ... is city. (Athene)
You sad? You pain?
No pain! No fight. Is play
My friend.. Please, my friend
One for me?! Please
Finish?
Noo, no finish.. play!
You good teacher.
How long you stay?/ When you leave?
Teacher come. You tea?
You sit! You drink! You eat!
You baby's?
Four baby's? Is good! Is very good!
Hellooo teacher! How are you?
I'm fine. Thank you. How are you?
I'm fine, thank you!
(Het kostte wat lessen, maar dit zit er bij iedereen op het kamp nu wel in 
I love you! Doe ste daram! ❤️

zondag 7 augustus 2016

07-08-2016 Malakása broertjes en zusjes


Malakása broertjes en zusjes
Er zijn veel kinderen in Malakasa. Grote gezinnen. En veel tenten. Deze kinderen hebben ontzettend veel vermaak op het kamp. Niet alleen zijn het kinderen en zijn ze dus in staat om van niets iets te maken, maar ook zijn er meerdere organisaties actief in het kamp met het organiseren van bezigheden voor de kinderen: preschool, hygiënelessen, Griekse les, activiteiten enz. 
Het is dus voor de, toch al vermoeide, ouders een onmogelijke opgave om hun kinderen constant in de gaten te houden. Ze zwermen als bijtjes over het, niet ongevaarlijke kamp. Met open putten, stenen, bergen, prikkeldraad, in- en uitgangen, afval enz, niet echt een veilige omgeving voor de allerkleinsten. 
Wat je daardoor veel in het kamp ziet, en dat zal deels aan de omgeving te wijten zijn, deels aan de cultuur, is dat oudere kinderen (rond 10 jaar) veelvuldig rondsjouwen met hun baby-broertjes en zusjes. Het is zo bijzonder om te zien hoe natuurlijk dit gaat. Deze peutertjes hebben volledig vertrouwen in de oudere broer of zus. En het voelt soms ongezond hoe ver dat gaat wat betreft verzorging; het overnemen van die moeder- of vaderrol. Toch blijft het me ontroeren. Naast de ruwheid van de kinderen ten opzichte van elkaar, ook die liefde ten opzichte van hun 'eigen' kleintjes. ❤️

zaterdag 6 augustus 2016

06-08-2006 Abdullah, where are you?


Abdullah is gisteren uit het kamp vertrokken. Dit is het gesprek dat ik net met hem had via Facebook messenger:
Me: Where are you now?
A: In Patras
Me: Is that good or not good?
A: Not good. Very difficult to go. 48 hours in truck.
Me: That's a long travel by boat..
A: Yes mother.
Me: Scary...
A: Yes
Me: I don't believe in God. But I'll say prayers for you.
A: Thanks.
Me: If it is too scary. Don't do it!!!
A: What do I do in camp? Lifetime is going...
Me: I know. But is better than death.
A: What about my future? Everybody will die. God knows better than me.
Me: Nooo you make me so sad. But I have no answer...
A: I believe in God
Me: Okay. That's good.
A: Don't think about me.
Me: I think about you all the time. And cry now. And I will say prayers for you next days.
A: No mother. No cry.
Me: It is not fair. You, the same age as my children. They so happy. You such a hard life right now.
A: What is life. Sometimes it's hard. Sometimes it's easy. Do or die. 
Me: Yes... When you are in Italy, let me know emediately! Please stay alive and strong. We all think off you!
A: Thank you. Bye bye.
Me: I speak to you when you are in Italy!
A: Okay mother. 
Komende 48 uur onderin een container op een truck illegaal over zee...

donderdag 4 augustus 2016

04-08-2016 In de les... uit de les...

In de les..en uit de les. Met Lida naar de medical care in verband met haar ontstoken neus. Drukte alom. Een kantoor, een rijdende behandelkamer, een tolk, de dokter, mensen wachtend op stoeltjes en brancards. En dan helpt mijn hulpverlenershesje... We zijn lekker meteen aan de beurt!
Dacht ik... maar meteen is ook maar relatief op 't kamp. Eerst wordt een ander meisje afgevoerd met een ambulance... 😳
Wachten, wachten, wachten. Haar neus zat vol met pus, dus morgen terugkomen. Maar... het was het wachten waard. Want erna chai (thee) voor de tent van Lida's mama